Sürekli mutsuz ve üzgünüm. Kafam çok ağır geliyor bana bazen. Umursamaz bir insan olduğumu sanardım, değilmişim! Meğer her şeyi içime atmışım. Yavaş yavaşta yiyip bitiriyor beni. Yardım edin böyle bir insan değildim. Herkes ne kadar pozitif olduğumu söyler dururdu ama son 7-8 aydır müthiş bir çöküş yaşıyorum. Egzamamda oluştu bu süre zarfında. Ne yapmam gerekiyor. 20 yaşındayım hayata dört kolla sarılmam gerekirken ölümü bekliyor gibiyim

Merhaba bilmiyorum burdan derdimi ne kadar anlatabikirim ama yinede denemekte fayda var ben 19 yaşında bir erkeğim sorunum ise yani olduğunu zannetiğim ben sanki bu hayatı daha önce yaşamış gibiyim insanlara bu yüzden seyirci olarak bakıyorum --sanki hayatımın belli bir dönemi silinmiş gibi hiç yaşamamış gibiyim yani ama o dönem hangi dönem bilmiyorm ve birde sanki 6-7 yaşlarında bir çocuk gibiyim şöyle yani sanki hiç birleş bilmiyormuşum gibi hayatı yeni öğrenmeye çalışır gibi
Herşeyden herkesden habersiz bir çocuk gibiyim -----birde hiç bitmeyen bi isteksizlik hiç birşey yapasım yok gibi hayattan hiç zevk almıyorum yani bi üretkenlik atılganlık yok çok pasif ve yetersizim ayrıca cesaretsizlik, geri çekilme dalıp gitme dikkat eksikliği var İKİ LAFIMDAN BİRİ AMAAAN BOŞVER BU DURUMLARDAN NASIL KURTULABİLİRİM?????? Saygılar

Bende bir aydır haşa içimden küfrü gerektiren sözler geliyor. Ama ben kendimde hastalık olup olmadığını anlayamıyorum . Bu hastalık içten hiç susmayan sesler olarak mı meydana gelir yoksa kişinin kendi iradesiyle aklına getirip engelleyememesi ile mi ? Yani bi düşünceye takmış bi şekilde kendi kendimize aklımıza getirmek ama onu onaylamamak mı ?

Hocam, ben ailesi tarafından adam yerine konulmadan yetiştirilmiş, özgüveni olmayan, değersiz olduğu kendisine öğretilmiş birisiyim.Hayatta hiç bir hedef koyamadım ben.İşte ve hayatta başarısız olmuş birisiyim.Mesleğim bana göre değil aile baskısınında üstünden gelemedim.Bu yüzden istemediğim bi bölümde okudum bir süre mesleğimi yaptım fakat eskiden gelen özgüven eksikliği değersizlik ve aşağılık hissi beni işimden ayrılmaya zorladı.Ailem hiç destek olmuyor.Onlarda üzerlerinde çevre baskısı hissedip bana yükleniyorlar.Ailem özelliklede annem başarı odaklı bir annelik yapıyor.Başarısızsam yüzüme vurmuyor fakat benimle iletişimi kesiyor gülmüyor olabildğince az konuşuyor hiç destek olmuyor.Babamın 2 senedir baskılarına dayanamayıp yine hiç istemediğim bir iş kurduk ve başarısız oldum.Annem herzamanki gibi mutsuz ve konuşmuyor.Ailemin gözünde başarısız ve değersiz olmak beni çok büyük hayal kırıklığına uğrattı .Buna dayanmak artık çok güç benim için.Bittiğimi hissediyorum.Artık hayatta yaşayacak bi amacım kalmadığını pek de vaktimin kalmadığını düşünüyorum. pek umudum yok ama bir çıkış yolu arıyorum. Teşekkürler

Merhaba zühal hn,
Annem 13 yıldır bipolar hastası ancak ilaçlarını oldukça dengesiz kullanıyor ya da kullanmıyor. Bize aşırı derecede tepkili ilaç dediğimizde fazlasıyla olumsuz tepki ile karşılaşıyoruz. İlaçların ona zarar verdiğini düşünüyor ve çevresine bu kadar çok su içmesinin ilaçın etkisini azaltmak olduğunı söylüyor. Ailemiz dağılma noktasına geldi diyebilirim annemin mani dönemlerinde yalnız bu hale geliyoruz. Terapi alması gerektiğini düşünüyorum. Terapi ile ilaç kullanması gerektiği bilincine varabilir mi?
Sevgiler gizem

merhaba ben 17 yaşindayim cok fazla duşunuyorum herşeyi paranoyaklayişiyorum herkes benim arkamdan iş ceviriyormus gibi hissediyorum,kimseye tam anlamiyla guvenemiyorum,herkes benim icin potansiyel duşman gibi geliyor.rahat olmaya calisirsam beni daha kolay kandiricaklarini dusunuyorum.ne yapmaliyim,tesekkurler.

Merhabalar, Size kendimle nasil basa cikabilecegimi artij bilmedigimden bir soru yoneltmek istiyorum. 21 yaşındayım. Egitimime devam ediyorum. Aile yaşamımda; anne babanin ayrilmasi, yogun şiddet, evlatliktan red, annenin intihar girişimleri. baska aile ferdinin vefati ve uvey babayla bir takm sorunlar. ve bu yasadigim sorunlar nedeniyle akraba ortamindan dislanma ;
Sosyal yasamimda sevdigim insandan tehdit ve taciz - belki travma olarak nitelendirilebilecek, bilmiyorum- gibi olaylara şahit oldum. Bunlar beni çok etkiledi.
Simdi
gecmise takintilik(Beni en cok bu zorluyor, geçmişte yasiyorm ve atamiyorum)
alnganlk ve surekli agresif olma,
asiri asosyal olmak, sosyal ortamlardan kaçmak(hatta insanlari sevmiyorum. )
olaylara duygusal tepki verememe veya
hic bir sey hissetmiyor olma hali nasil tanimlanir bilmiyorum.
hayattan zevk alamama, ruhsal anlamda yorgunluk gibi sikayetlerim var.
Daha once bi psikiyatriste gittim. Agir depresyon teshisi koydu.
verdigi ilaç sonrasında, her gece kâbus görme ve sinir krizleri gibi durumlarla karsilastigim icin ilac almayi biraktm.
Bulunduğum yerde gidebilecegm psikolog yada terapist yok.
Sosyal hayatim bitti. Bundan sikayetci degilim fakat artik kendime de katlanamiyorum ve ailemizde sizofrenik bi hastanin olmasi beni korkutuyor.
Sorunum nedir, nereden baslayip nasil bir yol izlemeliyim? Yardimci olursaniz sevinirim.

Teşekkür ederim.

merhabalar daha önce aldatıldım. en yakın arkadaşım ve sevgilim birliktelermiş çok etkilendim özgüvenimi ve güvenme hissini kaybettim sanırım ve bunu çoğu insan yaşamıştır. şu anda aradan yıllar geçti ve evlendim çevremde üst katımda oturan kadın yakın arkadaşıma o kadar benziyor kigeçmişi tekrar yaşıyorum sanki tekrar aynı şeyleri yaşıyacak mışım gibi konuşmasan olmuyor çok yakın bir akraba .. hep aklımda o benden daha güzel alımlı daha üstün olarak görüyorum ve sürekli aklıma geliyor ve düşünüyorum aşırı derece de takıntı var ne yapmalıyım kendi kendime aşamıyorum ayrıca anksiyete söz konusu teşekkürler

Merhaba asuman hanım ben aydında okuyorum psikologa gittiğimde bana anksiyete bozukluğu tanısı koydu fakat tam olarak ne olduğunu anlayamadım açıklayabilir misiniz? Ve kendime güvenim çok az öz güven eksikliği yaşadığımı düşünüyorum 17 ağustos 1999 yılındaki depremi gördüm ve 6 ay psikolojik tedavi almışım özgüvenimin eksik olmasının onunla alakası varmıdır acaba? özgüvenimi nasıl kazanabilirim?

Merhaba. Ben cok cabuk sinirlenen biriyi ve cabuk kin tutan biriyim. Bu duruma engel olmak istiyorum. Sakin bir şekilde davranmak istiyorum. Kendime engel olamiyorum bu genellikle aileme karşı olan bir durum.